Moje urodziny były kolejną dobrą okazją, aby wyrwać się w góry. Planowanie trasy, pakowanie i w drogę! Naszym celem była  Dolina Rohacka i parking pod Spaloną.  Do pokonania samochodem  z Bielska – Białej  mieliśmy około 110 kilometrów (w jedną stronę). Kierowaliśmy się  na Korbielów  ( przejście graniczne ),  następnie  na Namestovo.  Po około dwóch godzinach dotarliśmy do celu.

Na wstępie dodam, że jeśli chcesz odpocząć od zgiełku  na tatrzańskich szlakach,  to z pewnością ten wpis jest dla Ciebie! Dzisiaj chcę Wam przedstawić BARDZO urokliwą  trasę w Tatrach Zachodnich biegnącą u naszych słowackich sąsiadów.  Na szlaku czeka na Ciebie mnóstwo atrakcji:  Rohackie Wodospady,  Rohackie Stawy,  wspaniałe widoki na Tatry Zachodnie  oraz  wizyta w Bufecie Rohackim,  który serwuje najlepszą zupę czosnkową na Ziemi!

Trasa:  Rohacka Dolina (parking pod Spaloną, szlak czerwony) – Rozdroża Adamculi (skręt w prawo, szlak niebieski) – Wyżni Wodospad Rohacki – Rozdroża pod Przednim Zielonym – Rozstaj szlaków pod Trzema Kopami – Wyżni Staw Rohacki (szlak zielony) – Pośredni i Mały Staw Rohacki – Niżni Staw Rohacki –  Rozstaj szlaków w Smutnej Dolinie – Bufet Rohacki (Taliakova Hata) (szlak czerwony) – Rohacka Dolina (parking pod Spaloną)

Data wycieczki: sierpień 2018 r. / wrzesień 2022 r.

Dystans: 14.64 km

Czas trwania: 6:40 h (sam przemarsz z czteroletnim dzieckiem)

Minimalne wzniesienie: 1060 m

Maksymalne wzniesienie: 1768 m

Parametry z aplikacji endomondo

UWAGA!  Od 1.11. do 15.06. szlak na Rohackie Stawy jest zamknięty. Przed wyjazdem wykup ubezpieczenie.

Rohackie Stawy  widziane  z Wołowca 2063 m n.p.m.  Opis szlaku na Wołowiec znajdziesz tutaj:  Wołowiec szlak ze Słowacji

Parking pod Spaloną

Parking pod Spaloną  usytuowany jest  1030 metrów n.p.m.  Wjazd na parking jest płatny 5 euro  (cały dzień postoju).  Parking jest naprawdę duży. Widać z niego wyciąg narciarski, działający również w sezonie letnim. Leży on u stóp szczytu  Salatyńskiego Wierchu.

Tyle drogą wstępu.  Czas ruszyć na szlak!  Z parkingu pod Spaloną  skręciliśmy w lewo i weszliśmy w las. Po chwili naszym oczom ukazał się  Potok Rohacki  i prowadzący nad nim drewniany most. Po około 500 metrach zaczęło się krótkie, ale bardzo strome podejście. Na tym odcinku mieliśmy do pokonania schody, pod naszymi nogami były korzenie oraz skały.

Razcestie Sindlovec

Po pokonaniu tego stromego odcinka doszliśmy do miejsca o nazwie  Razcestie Sindlovec  (1087 m n.p.m.). W sezonie letnim działa tu mały  bufet,  w którym udało się nam  wbić pieczątki do naszych książeczek akcji Zdobywamy Szczyty dla Hospicjum.

 

Od bufetu poruszaliśmy się drogą asfaltową, która jest zamknięta dla samochodów. Poruszać mogą się po niej tyko upoważnieni. Droga jest szeroka, prosta i przyjemna. Widać z niej między innymi:  Trzy Kopy,  Hrubą Kopę,  Spaloną Kopę.

Adamcula

2.90 kilometra doszliśmy do skrzyżowania szlaków –  Adamcula – 1189 m n.p.m.Tutaj porzuciliśmy szlak czerwony  i skręciliśmy w prawo  (szlak niebieski).  Nadal szliśmy drogą asfaltową . Doszliśmy do tablicy, która poinformowała nas, że  na Rohackie Wodospady  mamy skręcić w prawo. Na 3.45 km skończył się asfalt. Nasz synuś był wniebowzięty, narzekał, że szlak prowadzi drogą asfaltową. Po chwili musieliśmy przejść przez kolejny drewniany mostek. 

Weszliśmyv na obszar ZIELONEJ DOLINY. vMieliśmy do pokonania ala ‚chodnik’ prowadzący przez las. Następnie przeszliśmy przez drewnianą kładkę i ponownie wróciliśmy na ‚chodnik’

Szlak niebieski  z każdym krokiem coraz bardziej piął się w górę. Od razu napiszę, że  szlak niebieski  idzie stromo w górę  aż do samego Wodospadu Rohackiego.  Trzeba było podnosić naprawdę wysoko nogi. Nasz syn miał niezłą gimnastykę, ale to dopiero zapowiedź trudności, jakie mieliśmy do pokonania na dalszych odcinkach szlaku.

Wyżni Rohacki Wodospad

4.20 km na chwilę skończyła się nasza 'wspinaczka’ i doszliśmy do miejsca oznaczonego, jako  ROHACKI WODOSPAD  –  1340 m n.p.m.  Tutaj  zboczyliśmy ze szlaku niebieskiego.  Skręciliśmy w lewo, przeszliśmy po drewnianym mostku.

Bardzo wyraźnie słyszeliśmy wodospad mimo, że dzieliło nas od niego jeszcze troszkę drogi. Nie ma się co dziwić  jego przepustowość to 500 – 1200 litrów na sekundę.  Do wodospadu schodzi się bardzo, bardzo stromo w dół. Na tym odcinku jest dość wąsko i ciężko wyminąć się z innymi turystami.  Wodospad Rohacki  robi wrażenie w całej okazałości. Jest ogromny.  Mierzy aż 23 metry.  Można podejść bardzo blisko Wodospadu Rohackiego,  wystarczy wspiąć się po kilku skałkach. Trzeba jednak uważać, ponieważ skały są bardzo śliskie. Woda rozpryskuje się w wszystkich kierunkach z dużą siłą.

Wracamy  na szlak niebieski  pokonując strome podejście. Drogowskaz poinformował nas, że  do pierwszego Rohackiego Stawu mamy jeszcze półtora godziny drogi. Od razu zaczęliśmy się piąć stromo w górę. Na tym odcinku do pokonania mieliśmy drewniano – skalne schodki, skały, nie brakowało również wystających korzeni. Mijaliśmy liczne skalne bloki. Droga prowadziła przez las.

W końcu wyszliśmy z lasu. To był bardzo upalny dzień, a mieliśmy do pokonania bardzo stromą, skalną drogę. Raz do czasu odpoczywaliśmy na skałach. Co nie było łatwe, ponieważ ścieżka na tym odcinku jest dość wąska i za bardzo nie ma możliwości zrobienia sobie przerwy tak po prostu. Trzeba wejść na jakąś skałę leżącą obok ścieżki.

Rozdroża pod Przednim Zielonym

5 km – doszliśmy do pięknego miejsca, w którym są dostępne dla turystów drewniane stoliki z ławeczkami. Miejsce to nosi nazwę Rozdroża pod Przednim Zielonym -1473 m n.p.m.  Rozciągają się stąd cudne widoczki na tatrzańskie szczyty.

Zielone Jeziorko

Po krótkim odpoczynku ruszyliśmy dalej. Poruszaliśmy się prostą, wąską, skalną dróżką wśród drzew iglastych. Po chwili  doszliśmy do niewielkiego stawu – Zielone Jeziorko,  które w dnu naszej wyprawy prezentowało się naprawdę zachwycająco.  Woda w jeziorku jest koloru turkusowego..

Po chwili odpoczynku nad jeziorkiem ruszamy w dalszą drogę.  Szlak niebieski  od teraz już tylko piął się stromo w górę –  aż do pierwszego z czterech stawów –  Wyżniego Stawu Rohackiego.  Jest to bez wątpienia  najbardziej wymagający odcinek na szlaku niebieskim.  Na trasie  (jak to w Tatrach)  zalegało mnóstwo kamieni i skał. Trud wspinaczki ułatwić mogą kijki, które jak najbardziej polecam spakować, wybierając się  nad Rohackie Stawy.  A  widoki na Tatry Zachodnie  na tym odcinku… są nie do opisania słowami… Zrobiliśmy w drodze nad staw z dwa krótkie przystanki. Syn naprawdę dzielnie wędrował. Niejeden, niewprawiony w górskie wędrówki dorosły, miałby nie lada problem z pokonaniem tego odcinku szlaku.

Doszliśmy do  Rozstaju szlaków pod Trzema Kopami –  1589 m n.p.m..

Dalej kierowaliśmy się stromą, wąską ścieżką  (szlak zielony)  na Wyżni Staw Rohacki.

Rohackie Stawy

Wyżni Staw Rohacki

6.30 km doszliśmy do pierwszego ze stawów.  Pierwsza nasza myśl – jak tu bosko!  Warto było!

Wyżni Staw Rohacki wysokość

Wyżni Staw Rohacki położony jest 1719 m n.p.m.  Naszym oczom ukazały się się bajkowe widoki… Powierzchnia Wyżniego Stawu Rohackiego to 1.4 ha.  Staw leży u stóp Zielonego Wierchu Rohackiego.  A odbijający się w tafli stawu Wołowiec… po prostu zapiera dech…

Wyżni Staw Rohacki zdjęcia

Oczywiście grzechem byłoby nie zrobić nad stawem przerwy. Rozłożyliśmy koc i rozkoszowaliśmy się pięknymi, górskimi widokami. Syn był oczywiście prze szczęśliwy, że może wrzucić do stawu kilka kamieni.

Po dość długiej przerwie ruszyliśmy  szlakiem zielonym  w dalszą drogę. Przed nami była do pokonania kamienista / skalna droga, która dla odmiany szła stromo w dół.

Na szlaku było coraz mniej turystów. Po chwili marszu naszym oczom ukazał się widok  na Pośrednie Stawy Rohackie.  Bez dwóch zdań: te jeziora zbudzają podziw…

Pośredni i Mały Staw Rohacki

Leżące w sąsiedztwie stawy mają wspólną nazwę – Pośrednie Stawy Rohackie.  Przy stawach byli tylko pojedynczy turyści. Ale zdarzały się momenty kiedy byliśmy całkiem sami w tym urokliwym miejscu. Panowała tu największa cisza i spokój jakiego w życiu doświadczyłam… Zamknęłam oczy i odpłynęłam…  Zakochałam się w tym miejscu…  Niewielu turystów tu dociera. Sporo osób kończy swoją wędrówkę na pierwszym stawie. Oj, duża strata… Mieliśmy okazję podziwiać stąd piękne  Rohacze,  widoczny jest stąd również  Wołowiec  oraz  Rakoń.  Po stawie pływało sporo  kaczuszek krzyżówek.  Tutejszy krajobraz wzbogacają  licznie występujące dzwonki alpejskie.

Pośredni Staw Rohacki

Mały Staw Rohacki

Gdyby nie goniący nas czas, na pewno zostalibyśmy nad stawami dłużej. I tak zaszaleliśmy, bo zeszło nam w tym miejscu około godziny. Chciało się oczywiście więcej… ale nie było możliwości, abyśmy schodzili na parking po ćmoku. Szlak był dla nas nieznany, nie wiedzieliśmy co nas czeka za zakrętem…  Nie lubię żegnać się z górami,  to najtrudniejsza i najmniej przyjemna część wypraw górskich… Ale nie ma co płakać, w końcu to jeszcze nie koniec naszej PRZYGODY! Przed nami jeszcze jeden z czterech stawów o nazwie  Wielki Staw Rohacki.  Dalej kierowaliśmy się stromo w dół.

Podczas zejścia w końcu naszym oczom ukazał się  Wielki Staw Rohacki. 

Niżni Staw Rohacki

7.90 km dotarliśmy do czwartego stawu –  Niżni Staw Rohacki.  Inną, często używaną nazwą jest  Wielki Staw Rohacki.  Jest to największy staw leżący w Tatrach Zachodnich.  Jego powierzchnia zajmuje 2.22 ha.

Oczywiście i tu nie obyło się bez przystanku. Po prostu nie da się iść dalej, kiedy w koło rozciągają się takie wspaniałe widoki.

Jak zawsze… gonił nas czas i musieliśmy zbierać się w dalszą drogę. Przed nami był do pokonania znowu nie za łatwy odcinek. Schodziliśmy stromo w dół wąską ścieżką. 

Rozdroża w Smutnej Dolinie

Stroma ścieżka doprowadziła nas  do Rozdroża w Smutnej Dolinie – 1522 m n.p.m.  Można tu odpocząć przy stoliku z ławkami. W koło nadal  rozciągały się magiczne widoki na Tatry Zachodnie.  Z dość bliska można podziwiać stąd  Wołowiec,  Rohacza Ostrego oraz  Płaczliwego.  Drogowskaz wskazywał 30 minut drogi  do Bufetu Rohackiego.

Po chwili odpoczynku kierowaliśmy się  do Rohackiej Doliny.  Do pokonania mieliśmy kamienistą, skalną drogę prowadzącą między kosodrzewiną.

Po drodze minęliśmy  ujęcie wody pitnej.  Na tym odcinku widać już znajdujący się w sąsiedztwie Bufetu Rohackiego Staw Czarna Młaka (Tatliakowe Jezioro).

Staw Czarna Młaka / Tatliakowe Jezioro

Staw Czarna Młaka / Tatliakowe Jezioro

Bufet Rohacki – Taliakova Hata 

Bufet Rohacki położony jest 1350 m n.p.m. w Dolinie Rohackiej.  Dość istotną informacją jest, że  bufet jest czynny tylko i wyłącznie w sezonie letnim.  Oczywiście można skusić się tu na ciepły posiłek. Ja z całego serca polecam Wam pyszną zupę czosnkową serwowaną z serem oraz grzankami. Na terenie bufetu do dyspozycji gości są stoliki z ławkami. Jest również plac zabaw.Tak prezentuje się wnętrze  Bufetu Rohackiego.

Staw Czarna Młaka / Tatliakowe Jezioro

Byliśmy zaskoczeni, ponieważ zaraz  za Bufetem Rohackim  znajduje się kolejne, niewielkie, płytkie jezioro –  Czarna Młaka (Tatliakowe Jezioro).  Nie mieliśmy zielonego pojęcia, że to nie koniec urzekających stawów na naszej drodze. Z brzegu Talikowego Jeziora  można podziwiać zacne  Rohacze  i  Wołowiec.  Jest tu bardzo kameralnie. Niestety zmęczenie brało górę i postanowiliśmy po około 15 minutach ruszać w stronę samochodu. Żałowałam, że na szlak nie udało się nam wyruszyć wcześniej. Chciałoby się więcej i więcej, niestety czas w górach leci nieubłaganie szybko.

Od Bufetu Rohackiego prowadzi asfaltowa droga, która jest zamknięta dla samochodów. Poruszać się mogą po niej tylko upoważnieni. Ten odcinek ciągnie się niemiłosiernie… Asfalt na szlakach nie jest przez nas lubiany. 12.10 km dochodzimy do rozdroży dróg Adamcula i ostatni kawałek (grubo ponad 2 km) wracamy tym samym odcinkiem czerwonego szlaku, którym zaczynaliśmy rano swoją wyprawę z parkingu. W drodze do samochodu spotykamy jednego pana z psiakiem. Późnym popołudniem na szlaku pustki.

Podsumowanie

Nie potrafię wyrazić słowami mojego zachwytu tą czarującą krainą…  Rohackie Stawy,  to miejsce, które zostanie w mojej pamięci na ZAWSZE! Jest to doskonałe miejsce dla rodzin z dziećmi. Syn, ani razu nie narzekał mimo trudu wyprawy. Był to dla Niego bardzo atrakcyjny szlak. Ważne jest jednak,  aby dziecko miało wcześniej styczność z tatrzańskimi szlakami,  ponieważ  przejście opisanej przez mnie trasy wymaga od dziecka wytrwałości i umiejętności radzenie sobie w trudnym terenie.

Ubezpieczenie Tatry Słowackie

Wybierając się w Tatry Słowackie trzeba samemu zadbać o ubezpieczenie.  W razie wypadku pomoc u naszych sąsiadów jest odpłatna.  My od pewnego czasu  planując wycieczki w Tatry Słowackie wykupujemy ubezpieczenie niezależnie o trudności trasy.  Korzystamy ze strony –  Ubezpieczenie Słowackie Tatry.   Koszt ubezpieczenia naprawdę nie jest duży. Dzieci, młodzież do lat 18 za ewentualne akcje ratunkowe nie płacą.

Zapraszam do śledzenia mojego bloga na Facebooku: Blog szlakowe.pl i na Instagramie: @greenmagpic

Zdobywamy Szczyty dla Hospicjum